علی جعفریان درباره نامه ۱۳۰ نماینده مجلس شورای اسلامی پیرامون افزایش ظرفیت رشته‌های پزشکی اظهار داشت: ظرفیت رشته پزشکی در چهار دهه گذشته افزایش قابل توجهی داشته و از یک هزار دانشجوی علوم پزشکی به ۸ هزار دانشجو رسیده‌ است.

وی ادامه داد: پس از تصویب مصوبه افزایش ظرفیت پذیرش دانشجو در شورای عالی انقلاب فرهنگی در سال ۱۴۰۰ و طی سه سال اخیر، ۶ هزار و ۶۱ ظرفیت برای رشته پزشکی و یک هزار و ۲۹۱ ظرفیت برای دندانپزشکی در نظر گرفته شده است؛ یعنی ظرف سه سال، ۸۵ درصد افزایش ظرفیت داشته‌ایم.

مشاور عالی و جانشین وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی افزود: این دانشجویان به امکانات رفاهی، کلاس‌های آموزشی و محیط بالینی مناسب نیاز دارند. اما تأمین این امکانات چگونه ممکن است؟ بودجه‌ای که قرار بود تخصیص داده شود، هنوز تأمین نشده است. حتی بودجه‌های مربوط به طرح‌های دیگر مانند طرح دارویار که ارقام بزرگی را شامل می‌شود، نیز هنوز به وزارت بهداشت پرداخت نشده و اکنون وزارت بهداشت با ضرر انباشته‌ای حدود ۸۵ همت مواجه است و نمی‌دانیم وقتی می‌گویند بودجه تخصیص داده شده، این بودجه کجاست؟

جعفریان با اشاره به اهمیت زیرساخت‌های آموزشی پزشکی، گفت: اگر همین امروز هم بودجه لازم تخصیص یابد، آیا بلافاصله به خوابگاه یا آزمایشگاه تبدیل می‌شود؟ آموزش پزشکی نیازمند زیرساخت‌های بالینی است.

وی یادآورشد: دانشجویان پزشکی پس از یک سال و نیم آموزش تئوری، وارد محیط‌های بالینی می‌شوند و باید در بیمارستان‌ها آموزش ببینند. در بیمارستانی که ضریب اشغال آن ۸۰ درصد است، چگونه می‌توان آموزش‌های بالینی مؤثری ارائه کرد؟ دانشجوی پزشکی تنها با حرف و تئوری تربیت نمی‌شود؛ او باید در محیط بالینی تجربه عملی کسب کند، در غیر این صورت کیفیت آموزش افت کرده و دانشجو آموزش کافی نخواهد دید.

مشاور عالی وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با اشاره به وضعیت کنونی دانشگاه‌ها و بیمارستان‌های آموزشی کشور، افزود: در زمان حاضر بیش از ۵۰ دانشگاه علوم پزشکی در کشور داریم، اما برخی از آنها تنها یک بیمارستان آموزشی دارند و این بیمارستان‌ها نیز اغلب ضریب اشغال بالایی دارند. این موضوع باعث می‌شود دانشجویان آموزش‌های بالینی کافی و باکیفیتی دریافت نکنند. این در حالی است که این افراد قرار است در آینده مسئولیت درمان بیماران را بر عهده گیرند.

جعفریان تصریح کرد: ظرفیت دانشگاه‌ها و دانشکده‌های پزشکی افزایش یافته، اما زیرساخت‌ها به همان نسبت توسعه پیدا نکرده است. به عنوان مثال، دانشگاهی که برای پذیرش ۴۰ دانشجو تجهیز شده، ۸۰ دانشجو می‌پذیرد، اما امکانات آموزشی و رفاهی کافی برای این تعداد دانشجو وجود ندارد.

وی همچنین به طولانی بودن فرایند ساخت بیمارستان‌های دولتی اشاره کرد و گفت: میانگین زمان ساخت بیمارستان دولتی در کشور ما ۱۷ سال است، مگر اینکه بخش خصوصی یا خیرین وارد عمل شوند. علاوه بر بیمارستان‌ها، تأمین خوابگاه و امکانات رفاهی برای دانشجویان نیز اهمیت ویژه‌ای دارد. دانشجویان با سرمایه ملت تربیت می‌شوند، بنابراین باید شرایط و محیط کاری مناسب هم برای آنها فراهم شود تا کارآمد و ماندگار باشند و برای خدمت به همین مردم، تلاش کنند.

جعفریان در پایان درباره عواقب ادامه روند افزایش ظرفیت بدون تقویت زیرساخت‌ ها هشدار داد و گفت: تداوم این روند جز آسیب به رشته پزشکی در درازمدت نتیجه‌ای نخواهد داشت. در زمان حاضر به اهداف افزایش ظرفیت دست یافته‌ایم، اما از این پس باید زیرساخت‌ها را تقویت و سپس ارزیابی منطقی داشته باشیم.